CZĘŚĆ 2. ZMIEŃ PODEJŚCIE DO “SWOICH PROBLEMÓW”

STARE PODEJSCIE

“WSZYSTKO CO CIĘ SPOTYKA TO PATOLOGIA”.

Początki psychoterapii to określanie patologiami, oraz jej leczenie.

Nie zajmowano się samorozwojem człowieka.

Psycholog, psychiatra czy psychoterapeuta, zajmował się “pacjentem” i to tylko wtedy jak następowały widoczne zewnętrzne nieakceptowalne reakcje.

Musiało nastąpić w sposób widoczny odchylenie, choroba czy też dolegliwość.

Wtedy leczono określoną chorobę psychiczną.

Potem rozwinięto zakres chorób psychicznych o zaburzenia.

Nadal jednak operowano zakresem identyfikacji patologii, potem leczenia patologii.

PODEJSCIE HUMANISTYCZNE DO SWOICH PROBLEMÓW.

Lata rozwoju psychologii pozwoliły uskutecznić podejście do ” leczenia pacjenta”

Humanistyczne podejście do człowieka.

Podejście humanistyczne w psychoterapii pojawiło się jako reakcja na wcześniejsze dominujące modele terapeutyczne.

Nie zrezygnowały z nich, ale ubogaciły je .

Poprzednie podejdzie psychodynamiczne czy też behawioralne, skupiało się głównie na patologii i mechanizmach napędowych,

Podejście humanistyczne dodało, doświadczeniu i potencjale jednostki.

Również spojrzało na człowieka jako jednostkę rozwijającą się a nie pacjenta.

CZYNNIKI, KTÓRE STWORZYŁY HUMANISTYCZNE

PODEJSCIE W PSYCHOTERAPI.

Poniżej znajdują się kilka czynników, które przyczyniły się do pojawienia się podejścia humanistycznego w psychoterapii:

1. Krytyka determinizmu: Psychoterapia humanistyczna powstała w odpowiedzi na krytykę determinizmu, który dominował w psychologii i psychiatrii. Humaniści kwestionowali pogląd, że jednostka jest całkowicie zdeterminowana przez siły nieświadome, instynkty czy warunkowanie. Zamiast tego, podkreślali, że jednostka ma wolność i zdolność do wyboru.
2. Akcent na doświadczeniu i subiektywności: Podejście humanistyczne kładzie nacisk na subiektywne doświadczenia jednostki. Humaniści zauważali, że psychologia powinna uwzględniać subiektywne odczucia, emocje i znaczenia, które jednostka przypisuje swoim doświadczeniom.
3. Skupienie na zdrowiu i samorozwoju: Podejście humanistyczne koncentruje się na zdrowiu psychicznym i rozwoju jednostki, a nie tylko na eliminowaniu objawów czy patologii. Humaniści zakładali, że każdy człowiek ma wrodzone pragnienie rozwoju, samorealizacji i poszukiwania sensu w życiu.
4. Betonowanie roli jednostki w procesie terapeutycznym: Terapia humanistyczna przywiązuje dużą wagę do roli jednostki jako eksperta własnego życia. Terapeuci humanistyczni są przekonani, że klient posiada wiedzę na temat swoich własnych potrzeb i rozwiązań, a terapeuta jest przewodnikiem, wspierającym klienta w odkrywaniu i rozwijaniu tych wewnętrznych zasobów.
5. Rozwój filozofii humanistycznej: Podejście humanistyczne czerpie inspirację z filozofii humanistycznej, która rozwinęła się w XX wieku i kładła nacisk na godność, autonomię i wartość jednostki. Filozofowie tacy jak Jean-Paul Sartre, Martin Heidegger czy Abraham Maslow przyczynili się do kształtowania podstaw humanistycznych wartości i idei.

CO TO OZNACZA DLA CZŁOWIEKA?

Zakładało większe zaangażowanie człowieka w kreowanie własnej rzeczywistości.

Uwzględniania jego doświadczeń i podkreślanie roli rozwoju i samorealizacji jednostki.

W podstawie, zmienia się podejście do człowieka.

Człowiek przestaje być “zepsuty”.

Staje się uczniem, któremu należy pomóc zdobyć doświadczenie, umiejętności oraz podeprzeć interpretacją dotychczasowego życia.

Przestaje być pacjentem.

Staje się samo rozwijającą się jednostką.

Przestaje być ofiara deterministycznego świata .

Staje się kreatorem świata